prof. Wilhelm Rotkiewicz
Urodził się 27 lipca 1906 r. w Dokszycach na ziemi wileńskiej. W latach 1924-1929 studiował na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. Po ukończeniu studiów pracował do wybuchu wojny w 1939 r. jako starszy asystent w Katedrze Radiotechniki Politechniki Warszawskiej, którą kierował prof. Janusz Groszkowski. Równolegle z pracą naukową i dydaktyczną na Politechnice Warszawskiej pełnił funkcję kierownika Oddziału Konstrukcji Odbiorników Radiowych w Państwowych Zakładach Tele- i Radiotechnicznych w Warszawie. W tym czasie skonstruował odbiornik kryształkowy “Detefon”, przeznaczony do produkcji wielkoseryjnej, który miał istotne znaczenie w radiofonizacji kraju w okresie międzywojennym.
Po wybuchu wojny w 1939 r. Wilhelm Rotkiewicz przedostał się wraz z grupą inżynierów do Rumunii, a następnie do Jugosławii, gdzie pracował początkowo w zakładach wojskowo-technicznych w Serbii. Po zajęciu Jugosławii przez wojska hitlerowskie w 1941 r. był ścigany przez gestapo. Ukrywał się wówczas jako pracownik elektrowni w Pożedze, a następnie walczył w oddziałach partyzanckich pod wodzą Josipa Broz-Tito, w którego sztabie pełnił funkcję oficera łączności. Za swoją działalność został odznaczony w 1965 r. dwoma wysokimi odznaczeniami: “Ordenom Bratstva i Jedinstva sa Srebrim Vencem” i “Ordenom Zasluge za Narod sa Srebrom Zvezdom”.
Powrócił do Polski 29 sierpnia 1945 r. i został pełnomocnikiem rządu do spraw organizacji przemysłu teletechnicznego. <strong>W początkach 1946 r. powierzono mu zadanie zorganizowania fabryki odbiorników radiowych w Dzierżoniowie na terenie byłych niemieckich zakładów o tej samej specjalności. <?strong>Pełnił funkcję dyrektora naczelnego fabryki do 1947 r. W latach 1948-1964 był kierownikiem Katedry Techniki Odbiorczej na Politechnice Wrocławskiej. Skonstruował wówczas popularny odbiornik lampowy “Pionier”. W 1954 r. uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1962 r. profesora zwyczajnego.
Prof. Rotkiewicz był w połowie lat 50. XX w. uznawany za najlepszego specjalistę w kraju w zakresie odbiorników radiowych. Jego umiejętności opierały się nie tylko na nabytej wiedzy, ale też zdolnościach wrodzonych, które pozwalały mu wyczuwać pole elektromagnetyczne, wytwarzające się w odbiorniku radiowym poza przewodami i określonym układem połączeń. Interesował się również radiestezją i wyczuwał promieniowanie biogeomagnetyczne.
Od początku pracy prof. Rotkiewicza na Politechnice Wrocławskiej trwały próby ściągnięcia go do pracy na Politechnice Warszawskiej. W 1961 r. podjął się wykładów z Odbiorników na tej uczelni, a w roku 1964 przeniósł się na stałe do Warszawy. W latach 1964-1966 pracował przy Katedrze Urządzeń Radiotechnicznych i Telewizyjnych Politechniki Warszawskiej. W latach 1966-1970 był kierownikiem Katedry Radiologii na tej samej uczelni. Po reorganizacji w 1970 r. Wydziału Elektroniki Politechniki Warszawskiej i stworzeniu struktury instytutowej, kierował Zakładem Telewizji w Instytucie Radioelektroniki.
Prof. Rotkiewicz przeszedł na emeryturę 1 października 1976 r., ale pozostał czynny zawodowo. Prowadził min. zlecone wykłady z Kompatybilności Elektromagnetycznej w Instytucie Radioelektroniki. Był jednym z najwybitniejszych specjalistów w tej dziedzinie nie tylko w Polsce. Pod jego redakcją powstała praca zbiorowa o kompatybilności. Pełnił funkcje przewodniczącego Komisji do spraw odbiorników radiowych, telewizyjnych i wzmacniaczy w Centralnym Biurze Jakości Wyrobów oraz Komisji Normalizacyjnej w Instytucie Łączności. Był także członkiem Rady Naukowej Instytutu Łączności oraz Wojskowego Instytutu Łączności.
Prof. Rotkiewicz był autorem około 70 publikacji. Jego najwybitniejszym dziełem jest 3-tomowa “Technika odbioru radiowego”, będąca podstawą wykładów z tej dziedziny na różnych uczelniach. Pod kierunkiem profesora powstały liczne prace dyplomowe i doktorskie. Opiniował również wiele prac doktorskich i habilitacyjnych, ale nie zaprzestał prac konstruktorskich. Opracował szereg modeli odbiorników radiowych, mierników zakłóceń radioelektrycznych przemysłowych i innych przyrządów pomiarowych, wdrożonych do produkcji. Był przez szereg lat konsultantem w Zakładach Radiowych “Diora”, Zakładach Radiowych im. M. Kasprzaka, Warszawskich Zakładach Telewizyjnych i Wrocławskich Zakładach “Elwro”.
Prof. Rotkiewicz otrzymał szereg odznaczeń, w tym Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Srebrny Medal za Zasługi dla Obronności Kraju, Medal Dziesięciolecia Polski Ludowej, Złotą Odznakę Politechniki Wrocławskiej, Złotą Odznakę “Zasłużony dla Politechniki Warszawskiej” i “Złotą Odznakę SEP”.
Prof. Wilhelm Rotkiewicz zmarł 3 grudnia 1983 r. Jego doczesne szczątki spoczywają na cmentarzu ewangelicko-augsburskim przy ul. Młynarskiej w Warszawie.
fragmenty Monografi Radiobudy wydanej z okazji 60. lecia powstania szkoły.